«Լրագիր» 8-11-2012- 2006 թվականին տարածաշրջանային անվտանգության խնդիրների շուրջ որոշ ուսումնասիրություններ եմ կատարել ՆԱՏՕ-ի անդամ առաջատար երկրների մայրաքաղաքներում: Այլ խնդիրների կողքին, փորձագետների առջեւ դրվել էր հարցը՝ հնարավո՞ր է արդյոք ՀԱՊԿ-ի եւ ՆԱՏՕ-ի հետ Հայաստանի համագործակցության համատեղումը: Պատասխանները գործնականում միատեսակ էին եւ տարբերվում էին ընդամենը տվյալ ներգրավված, գլխավորապես պաշտոնական հաստատություններում աշխատող փորձագետներիշահագրգռվածության աստիճանով: Նկատի էր առնվում, որ դա եթե էքստրավագանտ չէ, համենայնդեպս իրական չէ: Հարավային Կովկասում ՆԱՏՕ-ի հատուկ ներկայացուցիչ Ջեյմս Ապաթուրայը երեկ հայտարարել է, որ ՀԱՊԿ-ին Հայաստանի անդամակցությունը խոչընդոտ չէ ՆԱՏՕ-ի հետ նրա համագործակցությանը: Իհարկե, ՆԱՏՕ-ին հետաքրքրում է ոչ միայն Հայաստանը, այլ ավելի շուտ ՀԱՊԿ-ի հետ համագործակցությունը, սակայն հենց Հայաստանն է ՀԱՊԿ-ի մասնակից, որ նաեւ սերտ համագործակցում է ՆԱՏՕ-ի հետ, եւ, տվյալ դեպքում օրինակ է հանդիսանում նոր կոնցեպտուալ որոշումների մշակման համար: Անշուշտ, գործ ունենք առավել քան սկզբունքային հայտարարության հետ, որն արտահայտում է ՆԱՏՕ-ի ակտուալ քաղաքականությունը: Ամեն ինչ փոխվում է, ժամանակներն ու գաղափարները: Խնդիրն ընդամենը մտածողության սահմանների ու սահմանափակության մեջ է:
Tehran Time
Yerevan Time
No comments:
Post a Comment