
Մահացության տարիքային կառուցվածքում գերակշռում է աշխատունակ տարիքից բարձ մարդկանց թիվը: Դրա հետ մեկտեղ, երիտասարդ տարիքի մարդկանց մահացության ցուցանիշի նվազեցում է նկատվում:
Բնակչության կառուցվածքում ավելանում է մեծահասակների տեսակարար կշիռը, ինչը, Կ. Կույումջյանի դիտարկմամբ, պայմանավորված է ընդհանուր առմամբ ծնելիության ցուցանիշի խիստ անկմամբ: 2007թ-ին արձանագրված ծնունդների թիվը, ըստ Կ. Կույումջյանի, բավարար չի կարելի համարել, քանի որ գոյություն ունի պտղաբերության գործակից, որը փոքր թիվ է կազմում:
Այսինքն` կինը կյանքի ընթացքում պետք է գոնե 2-ից ավելի երեխա ունենա, որպեսզի ապահովվի բնակչության պարզ վերարտադրությունը: Հայաստանում 1990 թվականին այդ գործակիցը կազմել է 2,6, իսկ 2007թ-ին` 1. 348, որը պարզ վերարտադրության համար բավարար ցուցանիշ չէ:
Ըստ ազգագրագետ-էթնոսագետ Համլետ Սարգսյանի` ծնելիության անկումը կապված է տնտեսական, քաղաքական, շատ դեպքերում` բարոյահոգեբանական գործոնների հետ: 19-րդ դարի վերջին եւ 20-րդ դարի սկզբներին հայկական ընտանիքներում միջինը 8-10 երեխա էր ծնվում: Հետագայում, կապված համակարգային եւ տնտեսական գործոնների հետ, տեղի ունեցան մի շարք փոփոխություններ, նաեւ պատերազմներ, ինչի արդյունքում` եղան տեղաշարժեր, նկատվեց բնակչության արտահոսք, որը, ըստ ազգագրագետի, նույնպես ազդեց ծնելության վրա:
Նրա խոսքով, ներկայումս դրական տեղաշարժեր կան ծնելիության հարցում, սակայն պետական քաղաքականություն է անհրաժեշտ. եթե քայլեր չձեռնարկվեն, դրական տեղաշարժ չի արձանագրվի:
Ըստ Կ. Կույումջյանի` հանրապետությունում տղամարդկանց համար կյանքի սպասվող տեւողությունը 70 տարի է, կանանց համար` 76.8: Զարգացած երկրների համեմատությամբ այդ ցուցանիշը աճելու տեղ ունի, իսկ նախկին խորհրդային երկրների համեմատությամբ այն բավական բարձր է:
No comments:
Post a Comment