Կունենա՞նք մեր Վերնատունը

Սույն թվի սեպտեմբերի 29-ին, Սրբազան Հոր հրավերով ԹՀԹ առաջնորդարանի դահլիճում կայացավ գրողների եւ գրականությամբ հետաքրքրվող անձանց առաջին հանդիպումը, որը այնուհետ շարունակվեց նոյեմբերի 7-ի հանդիպումով ու դեռ պիտի շարունավի ամսական մեկ հավաքով: Նպատակը պարզ է եւ անմեղ՝ փորձենք ստեղծել մեր «Վերնատունը», առանց իսկ մի պահ ինքնասիրությամբ տարվելու՝ մենք ոչ մեկս մեզ Թումանյան չենք համարում ու չենք էլ կարող համարել: Ուստի «Վերնատուն» անվան ընտրությունն էլ սիմվոլիկ հասկացողությամբ պիտի ընդունել: Սրբազան Հայրը առաջին հանդիպման ժամանակ, իր խոսքերի ընթացքում, վեր հանեց մի շարք կարեւոր կետեր, որոնք համարվում են մեր համայնքի հուզիչ խնդիրները: Խնդիրներ, որոնց մի մասի լուծվելու դեպքում նույնիսկ, հիմք է դրվելու այն դրվածքին, որը հանդիսանում է վերնատուն ստեղծելու մտահղացման առանցքը, որով գրողների դեմ բացվելու է մի նոր պատուհան: Ժամանակին Հովհաննես Թումանյանի շուրջ համախմբվեցին հայ գրականության մշակներն ու երեւան բերեցին գրական մի խմբակ եւ նրա հավաքների տեղը կոչվեց Վերնատուն եւ ակնհայտ է, թե որքան մեծ դեր խաղաց այն մեր գրողների կյանքում: Եվ այսօր մենք ինչո՞ւ չհամախմբվենք, Սրբազան Հոր շուրջ, եւ ինչո՞ւ Առաջնորդարանի դահլիճը չդառնա նոր «Վերնատուն»: Այդ հարցով եղավ մտքերի փոխանակում: Շատերն այն կարծիքի էին, որ այս հավաքի կազմվելով Իրանահայ Գրողների միությունը մի կարեւոր հենակ ձեռք կբերի, իսկ ոմանք էլ հակառակը՝ որ այն կարող է բացասական ազդեցություն թողնել Գրողների միության վրա: Ու երեւի հենց դրա համար էլ որոշ գրողներ դեռ չեն մասնակցում այս հանդիպումներին: Սակայն Ընդունենք կամ ոչ, որոշ գրողներ, այսպես կամ այնպես, չեն հաճախում Գրողների միություն, ընդորում նաեւ արժանի գրողներ: Ուստի վերնատան ստեղծելու գեղեցիկ մտահղացումը շատ լավ առիթ է մեր համայնքի բոլոր գրողներին ու գրականասեր մարդկանց ի մի բերենք մեկ արաստաղի տակ, որպեսզի իրենց գիտելիքներով եւ վաստակով, օգտակար լինեն միմյանց՝ մտքերով ու ապրումներով կիսվեն իրենց գրչեղբայր-քույրերի հետ: Ստեղծվելիք «Վերնատան» դրական կողմերից մեկն էլ, ըստ իս, այն է, որ նախագահ, փոխնախագահ եւ այլնի ընտրելու «տհաճ» երեւույթներից հեռու է լինելու՝ կլինի Սրբազան Հոր ղեկավարությունը եւ վերջ: Այստեղ մարդիկ պիտի հավաքվեն, խոսեն ու լսեն առանց գաղափարական խտրականության: Երեւի հենց այդ հավատքից ելնելով էլ Առաջնորդն ասաց. «Իմ սպասումն ու պատկերացումը միանգամայն այն է սիրելիներ, որ մենք համատեղ աշխատանքի հեռանկարով գործենք եւ միմյանց հանդիպենք. մի պահ մոռանանք «ես», «դուն» եւ կամ «իմ» դերանունները. հետամուտ լինենք Մեր աշխատանքին: Եթե հաջողություն պիտի գտնենք, վստահաբար, մեր հավաքական աշխատանքով պիտի գտնենք»: Իսկ նվաստս, հավատալով միասնական աշխատանքի եւ հանդուրժողականության կարեւորությանը, ինձ թույլ եմ տալիս գալիք հավաքի համար բաց հրավեր ուղղել բոլոր գրողներին ու գրասերներին, որպեսզի միասնաբար, ինչպես Սրբազանն է ասում՝ «պարզապես մեկնելով այսօրվա կյանքի տվյալներից փորձենք նոր մի ակոս բանալ գաղութի կյանքում»: Արդյոք կհաջողվի դա մեզ: Կունենա՞նք մեր Վերնատունը: Հուսանք, հուսանք դա կստացվի եւ սխալ բացատրություններ չի ստանա: Ա. Բաբայան «ԱՐԱՔՍ» շաբաթաթերթ, համար 195, Նոյ. Դեկտ. 2009.