Ով ինչպես կմտնի խորհրդարան

«Լրագիր» 9-1-2012- Հայաստանի խորհրդարանի խոսնակ Սամվել Նիկոյանը հայտարարել է, որ խորհրդարանի ընտրությանը ՀՀԿ-ն եւ Բարգավաճ Հայաստանը կմասնակցեն առանձին ցուցակներով: Դա նշանակում է, որ միասնական կոալիցիոն ցուցակի հարցը փակվում է, եւ ընտրությանը հիմնական մրցակցությունը ընթանալու է հենց այս երկու կուսակցությունների միջեւ: Նրանցից յուրաքանչյուրը ձգտելու է ստանալ որքան հնարավոր է շատ ձայն, քանի որ հենց ապագա խորհրդարանի կազմն է շատ բանով որոշելու 2013 թ. նախագահի ընտրության արդյունքը: Եթե Ռոբերտ Քոչարյանին լոյալ կուսակցություններին հաջողվի խորհրդարանում ապահովել զգալի ներկայություն, երկրորդ նախագահի հնարավորությունները կավելանան: Սակայն մինչ ՀՀԿ-ն հայտարարում է տնտեսական քաղաքականության մոդեռնացման, ապաօլիգարխացման եւ ապաքրեականացման, իսկ Սերժ Սարգսյանը հայտարարում է աննախադեպ արդար ընտրությունների մասին, Բարգավաճ Հայաստան կուսակցության առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանը իրենից «ազգի հայր է» ստեղծում բարեգործական եւ այլ ակցիաներով: Հանգիստ ու լուռ, չպատասխանելով քաղաքական մարտահրավերներին, նա ակնոց ու կրթաթոշակ է բաժանում, բացում կուսակցության նոր գրասենյակներ, իր կողմը գրավելով կոնկրետ մարդկանց: Ակնհայտ է, որ հաշվարկն այն է, որ շարքային քաղաքացին, գալով ընտրատեղամաս, կընտրի նրան, ով իրեն ձրի ակնոց է տվել, իսկ մոդեռնացումը հաշվի կառնվի ոչ բոլորի կողմից, եթե այն չամրապնդվի կոնկրետ փաստերով: Եւ թեեւ խորհրդարանի առաջիկա ընտրությունը շատերի կողմից դիտարկվում է ընդամենը որպես նախագահական ընտրության նախերգանք, դժվար թե կարելի է գերագնահատել այն նշանակությունը, որ կարող է ունենալ ապագա խորհրդարանն այս առումով: Եթե Հանրապետական կուսակցությունն իսկապես իր ցուցակներում չընդգրկի օլիգարխների, եթե ԲՀԿ-ին, Հայ ազգային կոնգրեսին, ՀՅԴ-ին եւ Ժառանգությանը հաջողվի ապահովել արդար ընտրություններ, եթե խորհրդարան մտնեն պրոֆեսիոնալները եւ նաեւ լիբերալ ուժերի ներկայացուցիչները, նման խորհրդարանն ինքնին կարող է քաղաքական ձեռքբերում լինել: Նրա ֆոնին Սերժ Սարգսյանի եւ Ռոբերտ Քոչարյանի միջեւ հնարավոր ընտրությունը կարող է կորցնել ակտուալությունը: Սակայն եթե նույնիսկ հայ ժողովուրդը ստիպված լինի ընտրություն կատարել նրանց երկուսի միջեւ, նրանք արդեն չեն լինի նախկին Սարգսյանը եւ Քոչարյանը: Նրանք ստիպված են ամբողջովին փոխել հռետորաբանությունը, ինչը համենայնդեպս Սարգսյանն արդեն անում է, հասկանալով, որ խորհրդարանի ընտրությունը որոշիչ չէ նախագահական ընտրության հարցում: Արդեն չի խոսվում «բացարձակ» հաղթանակների, պարտված հակառակորդների մասին, սովորական դարձած սպեկուլյացիաներ չեն արվում ղարաբաղյան թեմայով: Իրավիճակը կարող է «խառնել» Կոնգրեսը, որը խոստանում է փետրվարից ձեռնամուխ լինել հանրահավաքային ակցիաների: Չնայած Կոնգրեսի հանդեպ հասարակական հետաքրքրության նվազմանը, իշխանության հետ անհաջող երկխոսությունից հետո, փողոցում բողոքող մարդկանց մշտական ներկայությունը կարող է կարեւոր գործոն դառնալ քաղաքական պայքարում: Նաիրա Հայրումյան