Հունիսի 18-ի ուշ երեկոյան Մարտակերտի շրջանի Չայլու գյուղի մերձակայքում` ղարաբաղա-ադրբեջանական զորքերի շփման գոտու հյուսիսարևելյան հատվածում, ադրբեջանական բանակը հերթական ռազմական սադրանքն արեց:
Սույն սադրանքը նաև հերթական փորձությունն էր հայկական երկրորդ պետականության համար: Այս փորձությանը, որպես կանոն, դիմակայեց մեր բանակը, որը երկու կարևոր գործառույթ իրականացրեց: Առաջինն ու ամենակարևորը, կամ` իր հիմնական պարտականությունը` պաշտպանեց մեր երկրի սահմանները և հակահարված տվեց հակառակորդին: Եւ երկրորդ գործառույթը` ժամանակին արձագանքեց ոչ միայն զենքով, այլև տեղեկատվությամբ, ի չիք դարձնելով կատարվածը խեղաթյուրելու ադրբեջանական հնարավոր փորձերը:
Իսկ ի՟նչ արեց արցախյան դիվանագիտությունը, արցախյան քաղաքական իստեբլիշմենտը: Ոչինչ: Բացարձակապես ոչինչ: Համենայն դեպս` հրապարակավ:
Եթե կատարվածին անմիջապես արձագանքեց ՀՀ արտգործնախարարը` տալով բավականին կոշտ ու զգացմունքային գնահատական, իսկ որոշ ժամանակ անց էլ` ՀՀ նախագահը, նույնպես անելով ճիշտ շեշտադրումներ ու ձգտելով կատարվածն օգտագործել հայկական կողմի համար նպաստավոր եզրահանգումների համար, ապա Արցախում, որտեղ էլ, ըստ էության, կատարվել էր դեպքը, քաղաքական արշալույսները, ինչպես միշտ, խաղաղ էին:
Ոչ ոք չարձագանքեց` ոչ երկրի նախագահը, ոչ արտգործնախարարը, ոչ էլ նորընտիր պատգամավորները: Լրագրողները հուսահատ ու ապարդյուն փորձեր էին անում որևէ կարծիք կորզել: Բայց, հավանաբար, ավելի կարևոր գործեր կային:
Դեպքի հաջորդ օրը` հունիսի 19-ին, ԼՂՀ նախագահի աշխատակազմի տեղեկատվության գլխավոր վարչությունը երկու տեղեկություն տարածեց: Դրանցից առաջինում նախագահն այցելում է Մարտունու շրջանի Խնուշինակ գյուղ և մասնակցում զոհված ազատամարտիկների հիշատակը հավերժացնող հուշարձանի բացման հանդիսավոր արարողությանը (կարծես թե ավելի հարմար առիթ չէր էլ կարող լինել նախորդ օրը կատարվածին արձագանքելու համար)` “ընդգծելով նման միջոցառումների դերը պետականաշինության և մատաղ սերնդի դաստիարակության գործում` այն համարելով քաղաքական և հոգեբանական կարևոր գործոն”, իսկ երկրորդում Բակո Սահակյանը ԼՂՀ պատվավոր կոչումներ է շնորհում ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի զարգացման գործում նշանակալի ավանդ ունեցողներին:
Ահա և վերջ` կասեր հայտնի երգիչը: Մեկ անգամ ևս փաստվեց, որ ԼՂՀ-ն քաղաքական գործոն չէ, քաղաքական միավոր չէ: Այսպիսին է քաղաքական չգոյության բանաձևը: Միգուցե հենց այս չգոյությունից է ածանցյալ հակառակորդի ռազմական գնալով ահագնացող սադրանքների գոյությունը:
ԳԵՂԱՄ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ
Անալիտիկոն ամսագրի գլխավոր խմբագիր
ՍտեփանակերտSunday, June 20, 2010
ՉԳՈՅՈՒԹՅԱՆ ԲԱՆԱՁԵՎԸ
Հունիսի 18-ի ուշ երեկոյան Մարտակերտի շրջանի Չայլու գյուղի մերձակայքում` ղարաբաղա-ադրբեջանական զորքերի շփման գոտու հյուսիսարևելյան հատվածում, ադրբեջանական բանակը հերթական ռազմական սադրանքն արեց:
Սույն սադրանքը նաև հերթական փորձությունն էր հայկական երկրորդ պետականության համար: Այս փորձությանը, որպես կանոն, դիմակայեց մեր բանակը, որը երկու կարևոր գործառույթ իրականացրեց: Առաջինն ու ամենակարևորը, կամ` իր հիմնական պարտականությունը` պաշտպանեց մեր երկրի սահմանները և հակահարված տվեց հակառակորդին: Եւ երկրորդ գործառույթը` ժամանակին արձագանքեց ոչ միայն զենքով, այլև տեղեկատվությամբ, ի չիք դարձնելով կատարվածը խեղաթյուրելու ադրբեջանական հնարավոր փորձերը:
Իսկ ի՟նչ արեց արցախյան դիվանագիտությունը, արցախյան քաղաքական իստեբլիշմենտը: Ոչինչ: Բացարձակապես ոչինչ: Համենայն դեպս` հրապարակավ:
Եթե կատարվածին անմիջապես արձագանքեց ՀՀ արտգործնախարարը` տալով բավականին կոշտ ու զգացմունքային գնահատական, իսկ որոշ ժամանակ անց էլ` ՀՀ նախագահը, նույնպես անելով ճիշտ շեշտադրումներ ու ձգտելով կատարվածն օգտագործել հայկական կողմի համար նպաստավոր եզրահանգումների համար, ապա Արցախում, որտեղ էլ, ըստ էության, կատարվել էր դեպքը, քաղաքական արշալույսները, ինչպես միշտ, խաղաղ էին:
Ոչ ոք չարձագանքեց` ոչ երկրի նախագահը, ոչ արտգործնախարարը, ոչ էլ նորընտիր պատգամավորները: Լրագրողները հուսահատ ու ապարդյուն փորձեր էին անում որևէ կարծիք կորզել: Բայց, հավանաբար, ավելի կարևոր գործեր կային:
Դեպքի հաջորդ օրը` հունիսի 19-ին, ԼՂՀ նախագահի աշխատակազմի տեղեկատվության գլխավոր վարչությունը երկու տեղեկություն տարածեց: Դրանցից առաջինում նախագահն այցելում է Մարտունու շրջանի Խնուշինակ գյուղ և մասնակցում զոհված ազատամարտիկների հիշատակը հավերժացնող հուշարձանի բացման հանդիսավոր արարողությանը (կարծես թե ավելի հարմար առիթ չէր էլ կարող լինել նախորդ օրը կատարվածին արձագանքելու համար)` “ընդգծելով նման միջոցառումների դերը պետականաշինության և մատաղ սերնդի դաստիարակության գործում` այն համարելով քաղաքական և հոգեբանական կարևոր գործոն”, իսկ երկրորդում Բակո Սահակյանը ԼՂՀ պատվավոր կոչումներ է շնորհում ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի զարգացման գործում նշանակալի ավանդ ունեցողներին:
Ահա և վերջ` կասեր հայտնի երգիչը: Մեկ անգամ ևս փաստվեց, որ ԼՂՀ-ն քաղաքական գործոն չէ, քաղաքական միավոր չէ: Այսպիսին է քաղաքական չգոյության բանաձևը: Միգուցե հենց այս չգոյությունից է ածանցյալ հակառակորդի ռազմական գնալով ահագնացող սադրանքների գոյությունը:
ԳԵՂԱՄ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ
Անալիտիկոն ամսագրի գլխավոր խմբագիր
Ստեփանակերտ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Tehran Time
Yerevan Time
No comments:
Post a Comment