ԽՈՂՈՎԱԿՆԵՐՆ ԵՆ

«Լրագիր» 6-11-2010- Ճգնաժամերի միջազգային խմբի Կովկասի ծրագրերի տնօրեն Սաբինա Ֆրեզերը Ժամանակ թերթին տված հարցազրույցում հոռետեսություն է հայտնել Աստանայում Ղարաբաղյան կարգավորման համաձայնեցված սկզբունքների ստորագրման կապակցությամբ: Հայաստանի առաջատար կուսակցությունները նույնպես հայտարարել են, թե սպասելիքներ չունեն Աստանայի վեհաժողովից, եւ միայն ՀՅԴ բյուրոյի անդամ Վահան Հովհաննիսյանն է հայտարարել, թե Աստանայում կարող է մատուցվել նույնպիսի անակնկալ, ինչպես Ցյուրիխում 2009 թ. ապրիլի 23-ին, երբ ստորագրվեցին հայ-թուրքական արձանագրությունները:
Թե հոռետեսներն ու լավատեսները, թե միջազգային փորձագետներն ու պաշտոնատարները, թե նույնիսկ Մեդվեդեւն ընդունում են, որ ղարաբաղյան կարգավորման սկզբունքների համաձայնեցումը չափազանց բարդ, եթե ոչ անհնար գործընթաց է: Փորձագետները հակված են տեսակետին, որ ներկայում միակ բանը, որ կարելի է անել, դա խաղաղությունը պահպանելու միջոցառումներն են:

Խոշոր խաղացողների համար ամենակարեւորն այն է, որ տարածաշրջանը մնա կայուն եւ հանգիստ, եւ որ էներգետիկ խողովակները անցկացվեն, գտնում է գերմանացի քաղաքագետ Ալեքսանդր Ռարը:

Մինսկի գործընթացը համառորեն պաշտպանում է առայժմ միայն հայկական կողմը, որը հանուն դրա հրաժարվում է նույնիսկ ճանաչել ԼՂՀ-ն: Ադրբեջանը ձգտում է չհիշատակել Մադրիդը եւ ավելի ու ավելի հաճախ է խոսում ռազմական ուղով կարգավորման մասին:

Մինսկի գործընթացը փաստացի կորցրել է ակտուալությունը: Բոլոր կողմերն արդեն հասկացել են դրա անհեռանկարությունը, եւ հարցն այն է, թե ինչպես պետք է դուրս գալ ստագնացիայի վիճակից: Երկու ելք կա. Կամ միջազգային հանրությունը սանկցիաներ չի կիրառում Բաքվի դեմ, եւ նա պատերազմ է սկսում, կամ էլ Աստանայում Ադրբեջանին ստիպում են կնքել ուժի չկիրառման պայմանագիր:

Ակնհայտ է, որ մշակվում է երկու սցենարն էլ: Այն մասին, որ առաջին տարբերակն ակտուալ է, խոսում է Թուրքիայի պաշտպանության նախարարի այցը Բաքու: Ադրբեջանն ուզում է իր համար ապահովել Թուրքիայի աջակցությունը: Երկրորդ տարբերակի հույս ունի Հայաստանը:

ԵԱՀԿ-ում ԱՄՆ ներկայացուցիչ դեսպան Յան Քելլին հայտարարել է, թե ամենակարեւորն այն է, որ կողմերը շարունակեն խոսել իրար հետ, ապահովելու համար դիվանագիտական գործընթացը: