«Լրագիր» 6-8-2010- Ժառանգություն կուսակցության վերջին համագումարն ուշագրավ էր այն առումով, որ վարչության նախագահ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի տեղակալ ընտրվեց Ռուբեն Հակոբյանը, իսկ կուսակցության վարչության քարտուղար` Կարինե Հակոբյանը. մարդիկ, որոնք նոր էին անդամագրվել Ժառանգությանը: Այսինքն` Ժառանգությունում տեղի ունեցած հայտնի խժդժություններից հետո Րաֆֆի Հովհաննիսյանն այս համագումարից հետո իրեն շրջապատեց նոր մարդկանցով: Երեկ զրուցեցինք Ժառանգություն կուսակցության վարչության քարտուղար Կարինե Հակոբյանի հետ:
-Ինչո՞վ էին պայմանավորված Ժառանգություն կուսակցությունում տեղի ունեցած այդ փոփոխությունները, երբ ոչ միայն ընդլայնվեց կուսակցության վարչության կազմը, այլ նաեւ վարչության փոխնախագահ ու քարտուղար ընտրվեցին կուսակցությանը նոր անդամագրվածները:
-Նախ, որոշումներ կայացնող մարդկանց թիվն ընդլայնվեց, եւ խորհրդարանական խմբակցությունը, որ ահռելի ծանրաբեռնված էր, ավելի շատ ժամանակ ու հնարավորություն ունի զբաղվելու օրենսդրությամբ, խորհրդարանական աշխատանքով: Իսկ նոր մարդկանց ավելացումը միայն նպաստում է նրանց աշխատանքին: Ես հիմա մտածում եմ` այն ժամանակ ոնց էին հասցնում եւ այստեղ, եւ այնտեղ աշխատել: Սա, իմ կարծիքով, ավելի ճիշտ կառուցվածք է ու ճիշտ մոտեցում:
-Իսկ Ժառանգությանը նոր անդամագրվածների` կուսակցության ղեկավար կազմում հայտնվելն ինչո՞վ էր պայմանավորված:
-Միշտ այդպես է կուսակցության գործունեությունը: Բոլոր կուսակցությունները բաց են նոր մարդկանց ընդունելու համար, եւ միշտ ուրախ են նոր մարդկանց ընդգրկմամբ: Եվ որքան նոր անդամներ լինեն եւ վարչության մեջ, եւ վարչությունից դուրս, այնքան ուժեղանում է կուսակցությունը, այնքան մեծ ներուժ է լինում:
-Շատ է խոսվում ընդդիմադիր դաշտի համախմբման, համագործակցության մասին: Ժառանգություն կուսակցության նոր վարչությունն ինչպե՞ս է վերաբերվում արտախորհրդարանական ընդդիմության` Հայ ազգային կոնգրեսի հետ համագործակցությանը: Կարծես թե այն ծավալով չէ համագործակցությունը:
-Ցավոք սրտի, պատճառը քաղաքական մշակույթի ձեւավորված չլինելն է: Կան չգրված օրենքներ, որոնք պետք է պահել, ինչն այդքան էլ չի արվում: Ընդդիմության դաշտում, անկախ նրանից` քանի կուսակցություն է, որն է խորհրդարանական, որն արտախորհրդարանական, պետք է պահպանվի ներքին համերաշխության մթնոլորտը: Չպետք է լինեն փոխադարձ մեղադրանքներ, քննադատություն, որը վիրավորական է մյուսին: Բացի այդ, հիմնական պատճառը պետք է փնտրել իշխանությունների մեջ եւս, քանի որ ամեն կերպ նրանք խոչընդոտում են ընդդիմության միավորմանը: Նրանց մոտ բացակայում է պետական մտածելակերպը, մարդիկ, որոնք իշխանության ղեկին են, ինչպես հարկն է` չեն գիտակցում պետականաշինության իրենց առաքելությունը: Հայաստանն այսօր ինձ հիշեցնում է շրջված կշեռք: Եթե ընդդիմությունն ու իշխանությունը կշեռքի նժարներն են, ապա մի փոքր տատանումներ կարող են լինել, եւ իշխանական նժարը մի փոքր ծանր է, քանի որ ի վերջո իրենք իշխանություն են: Բայց այսօր իշխանական նժարն այնքան է ծանրացել, որ կշեռքը շուռ է եկել:
-Այսինքն` Կոնգրեսի ու Ժառանգության մեջ համագործակցության չկայացմանն ավելի շատ իշխանություննե՞րն են խոչընդոտում, թե այնուամենայնիվ, իրար հետ դժվար է լեզու գտնելը:
-Իշխանությունը, իհարկե, խոչընդոտում է, բայց դա չի արդարացնում ընդդիմությանը, որը չի կարող ընդդեմ այդ ամենի, այնուամենայնիվ, համախմբվել: Պետք է ամեն ինչ փոխադարձ լինի, եւ եթե անգամ մեկը մի փոքր ավելի ուժեղ է, քան մյուսը, չպետք է ուժեղի դիրքերից խոսի նրա հետ: Պետք է հավասար համագործակցության էթիկետը պահել, եւ դա կօգնի համագործակցության պահպանմանը:
-Ո՞վ է ձեր կարծիքով ուժի դիրքերից խոսում` Ժառանգությո՞ւնը, թե Հայ Ազգային Կոնգրեսը:
-Իմ կարծիքով, Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը, որ երկրի նախագահ է եղել, հոգեբանորեն չի կարող ընդունել հավասար դաշտում աշխատելու օրենքները, միշտ իրեն ավելի բարձր է տեսնում, եւ դա խանգարում է:
-Իսկ Ժառանգությո՞ւնը:
-Ժառանգության կողմից քայլեր շատ են արվում, բայց պետք է ավելի գործնական քայլեր անել: Պետք է բովանդակցությունը նպաստի համագործակցությանը: Օրինակ, շատ խնդիրներ կան, որոնց շուրջ պետք է համախմբվել, եւ երբ գործը ստիպում է համախմբման, դա շատ ճիշտ է: Եվ հետո, համախմբումը միայն մեկ կուսակցության կամ դաշինքի մեջ մտնելը չէ: Կարող են առանձին լինել, բայց գործել համերաշխ, այլ ոչ թե իրար նսեմացնելով, վիրավորելով: Եվ այդպես ավելի ուժեղ կլինեն: Տեսեք` նման վտանգ կա. միավորվում են մեկ դաշինքի մեջ, կա ընտրազանգված, որն ընդունում է Տեր-Պետրոսյանին, կա ընտրազանգված, որը ընդունում է Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, եւ կա ընտրազանգված, որը չի ընդունում Տեր-Պետրոսյանին, եւ ընդդիմության այդ ընտրազանգվածը կորչում է, ովքեր Ժառանգությանը ձայն կտային, միավորման դեպքում էլ ձայն չեն տա: Կարեւորը բովանդակային համագործակցությունն է:
-Տպավորությունն այն է, որ Ժառանգությունն ավելի շատ ՀՅԴ-ի հետ է պատրաստ համագործակցել, քան Հայ Ազգային Կոնգրեսի:
-Դաշնակցությունն այլեւս կոալիցիայի մեջ չէ, ընդդիմադիր դաշտում է, նրանց հետ ազգային խնդիրների հարցերում շատ ավելի մոտ դիրքորոշում ունենք, բայց ավելի շատ հարցերում էլ դիրքորոշումները մոտ են Կոնգրեսի դիրքորոշմանը:
-Իսկ իշխանությունների հետ համագործակցության գաղափարին ինչպե՞ս եք վերաբերվում, Ժառանգության վերջին համագումարի ժամանակ նաեւ կարծիք հնչեց, որ պետական խնդիրների դեպքում տարաձայնությունները մի կողմ պիտի դրվեն:
-Համագործակցությունն այն իմաստով, որ լրագրողներն են ներկայացնում, ես բացառում եմ, երբեք հնարավոր չէ, իմ պատկերացմամբ, դա անընդունելի է: Իսկ համագործակցությունը շատ ավելի լայն իմաստով, որի մեջ մտնում է բանավեճը, այլընտրանքը, հասկանալի է: Ընդդիմադիր լինելն անգամ համագործակցության եղանակ է: Երբ լրագրողները համագործակցության մասին հարց են տալիս, միշտ նկատի ունեն համագործակցություն բացասական առումով, ինչը բացառվում է Ժառանգության դեպքում:
-Իսկ լայն իմաստով համագործակցությունը ո՞րն է:
-Բանավեճն էլ է համագործակցության ձեւ: Օրինակ, ես գնալու եմ սփյուռքի նախարարության կազմակերպած հայրենադարձության թեմայով քննարկմանը եւ այնտեղ ներկայացնելու եմ Ժառանգության տեսակետը, գնում եմ որպես այլընտրանք` ներկայացնելու մեր դիտողությունները, առաջարկները: Դա էլ է համագործակցության եղանակ:
-Խորհրդարանական ընտրություններին Ժառանգությունը միայնա՞կ է գնալու, թե Կոնգրեսի հետ հնարավոր է ընդհանուր հայտարարի գալ:
-Միավորումը միայն տեխնիկական բնույթ չպիտի կրի, միավորումը միայն մեկ դաշինքում գտնվելը չէ, միավորումը նաեւ կարող է լինել` գործելով առանձին անուններով: Միավորումը ներքին, բովանդակային կարող է լինել` համերաշխության, միմյանց չխանգարելու, միմյանցից ձայներ չխլելու առումով, իշխանափոխության գնալու նպատակով: Արտախորհրդարանական ընդդիմություն լինելը Հայաստանում դժվար է, քանի որ նրա համար չկան մեխանիզմներ, եւ Ժառանգությունն այդ առումով կարող է աջակցել արտախորհրդարանական ընդդիմությանը եւ կարծում եմ` այդպես պետք է լինի:
Հարցազրույցը վարեց ԱՐՄԱՆ ԳԱԼՈՅԱՆԸFriday, August 6, 2010
ԿՇԵՌՔԸ ՇՈՒՌ Է ԵԿԵԼ
«Լրագիր» 6-8-2010- Ժառանգություն կուսակցության վերջին համագումարն ուշագրավ էր այն առումով, որ վարչության նախագահ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի տեղակալ ընտրվեց Ռուբեն Հակոբյանը, իսկ կուսակցության վարչության քարտուղար` Կարինե Հակոբյանը. մարդիկ, որոնք նոր էին անդամագրվել Ժառանգությանը: Այսինքն` Ժառանգությունում տեղի ունեցած հայտնի խժդժություններից հետո Րաֆֆի Հովհաննիսյանն այս համագումարից հետո իրեն շրջապատեց նոր մարդկանցով: Երեկ զրուցեցինք Ժառանգություն կուսակցության վարչության քարտուղար Կարինե Հակոբյանի հետ:
-Ինչո՞վ էին պայմանավորված Ժառանգություն կուսակցությունում տեղի ունեցած այդ փոփոխությունները, երբ ոչ միայն ընդլայնվեց կուսակցության վարչության կազմը, այլ նաեւ վարչության փոխնախագահ ու քարտուղար ընտրվեցին կուսակցությանը նոր անդամագրվածները:
-Նախ, որոշումներ կայացնող մարդկանց թիվն ընդլայնվեց, եւ խորհրդարանական խմբակցությունը, որ ահռելի ծանրաբեռնված էր, ավելի շատ ժամանակ ու հնարավորություն ունի զբաղվելու օրենսդրությամբ, խորհրդարանական աշխատանքով: Իսկ նոր մարդկանց ավելացումը միայն նպաստում է նրանց աշխատանքին: Ես հիմա մտածում եմ` այն ժամանակ ոնց էին հասցնում եւ այստեղ, եւ այնտեղ աշխատել: Սա, իմ կարծիքով, ավելի ճիշտ կառուցվածք է ու ճիշտ մոտեցում:
-Իսկ Ժառանգությանը նոր անդամագրվածների` կուսակցության ղեկավար կազմում հայտնվելն ինչո՞վ էր պայմանավորված:
-Միշտ այդպես է կուսակցության գործունեությունը: Բոլոր կուսակցությունները բաց են նոր մարդկանց ընդունելու համար, եւ միշտ ուրախ են նոր մարդկանց ընդգրկմամբ: Եվ որքան նոր անդամներ լինեն եւ վարչության մեջ, եւ վարչությունից դուրս, այնքան ուժեղանում է կուսակցությունը, այնքան մեծ ներուժ է լինում:
-Շատ է խոսվում ընդդիմադիր դաշտի համախմբման, համագործակցության մասին: Ժառանգություն կուսակցության նոր վարչությունն ինչպե՞ս է վերաբերվում արտախորհրդարանական ընդդիմության` Հայ ազգային կոնգրեսի հետ համագործակցությանը: Կարծես թե այն ծավալով չէ համագործակցությունը:
-Ցավոք սրտի, պատճառը քաղաքական մշակույթի ձեւավորված չլինելն է: Կան չգրված օրենքներ, որոնք պետք է պահել, ինչն այդքան էլ չի արվում: Ընդդիմության դաշտում, անկախ նրանից` քանի կուսակցություն է, որն է խորհրդարանական, որն արտախորհրդարանական, պետք է պահպանվի ներքին համերաշխության մթնոլորտը: Չպետք է լինեն փոխադարձ մեղադրանքներ, քննադատություն, որը վիրավորական է մյուսին: Բացի այդ, հիմնական պատճառը պետք է փնտրել իշխանությունների մեջ եւս, քանի որ ամեն կերպ նրանք խոչընդոտում են ընդդիմության միավորմանը: Նրանց մոտ բացակայում է պետական մտածելակերպը, մարդիկ, որոնք իշխանության ղեկին են, ինչպես հարկն է` չեն գիտակցում պետականաշինության իրենց առաքելությունը: Հայաստանն այսօր ինձ հիշեցնում է շրջված կշեռք: Եթե ընդդիմությունն ու իշխանությունը կշեռքի նժարներն են, ապա մի փոքր տատանումներ կարող են լինել, եւ իշխանական նժարը մի փոքր ծանր է, քանի որ ի վերջո իրենք իշխանություն են: Բայց այսօր իշխանական նժարն այնքան է ծանրացել, որ կշեռքը շուռ է եկել:
-Այսինքն` Կոնգրեսի ու Ժառանգության մեջ համագործակցության չկայացմանն ավելի շատ իշխանություննե՞րն են խոչընդոտում, թե այնուամենայնիվ, իրար հետ դժվար է լեզու գտնելը:
-Իշխանությունը, իհարկե, խոչընդոտում է, բայց դա չի արդարացնում ընդդիմությանը, որը չի կարող ընդդեմ այդ ամենի, այնուամենայնիվ, համախմբվել: Պետք է ամեն ինչ փոխադարձ լինի, եւ եթե անգամ մեկը մի փոքր ավելի ուժեղ է, քան մյուսը, չպետք է ուժեղի դիրքերից խոսի նրա հետ: Պետք է հավասար համագործակցության էթիկետը պահել, եւ դա կօգնի համագործակցության պահպանմանը:
-Ո՞վ է ձեր կարծիքով ուժի դիրքերից խոսում` Ժառանգությո՞ւնը, թե Հայ Ազգային Կոնգրեսը:
-Իմ կարծիքով, Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը, որ երկրի նախագահ է եղել, հոգեբանորեն չի կարող ընդունել հավասար դաշտում աշխատելու օրենքները, միշտ իրեն ավելի բարձր է տեսնում, եւ դա խանգարում է:
-Իսկ Ժառանգությո՞ւնը:
-Ժառանգության կողմից քայլեր շատ են արվում, բայց պետք է ավելի գործնական քայլեր անել: Պետք է բովանդակցությունը նպաստի համագործակցությանը: Օրինակ, շատ խնդիրներ կան, որոնց շուրջ պետք է համախմբվել, եւ երբ գործը ստիպում է համախմբման, դա շատ ճիշտ է: Եվ հետո, համախմբումը միայն մեկ կուսակցության կամ դաշինքի մեջ մտնելը չէ: Կարող են առանձին լինել, բայց գործել համերաշխ, այլ ոչ թե իրար նսեմացնելով, վիրավորելով: Եվ այդպես ավելի ուժեղ կլինեն: Տեսեք` նման վտանգ կա. միավորվում են մեկ դաշինքի մեջ, կա ընտրազանգված, որն ընդունում է Տեր-Պետրոսյանին, կա ընտրազանգված, որը ընդունում է Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, եւ կա ընտրազանգված, որը չի ընդունում Տեր-Պետրոսյանին, եւ ընդդիմության այդ ընտրազանգվածը կորչում է, ովքեր Ժառանգությանը ձայն կտային, միավորման դեպքում էլ ձայն չեն տա: Կարեւորը բովանդակային համագործակցությունն է:
-Տպավորությունն այն է, որ Ժառանգությունն ավելի շատ ՀՅԴ-ի հետ է պատրաստ համագործակցել, քան Հայ Ազգային Կոնգրեսի:
-Դաշնակցությունն այլեւս կոալիցիայի մեջ չէ, ընդդիմադիր դաշտում է, նրանց հետ ազգային խնդիրների հարցերում շատ ավելի մոտ դիրքորոշում ունենք, բայց ավելի շատ հարցերում էլ դիրքորոշումները մոտ են Կոնգրեսի դիրքորոշմանը:
-Իսկ իշխանությունների հետ համագործակցության գաղափարին ինչպե՞ս եք վերաբերվում, Ժառանգության վերջին համագումարի ժամանակ նաեւ կարծիք հնչեց, որ պետական խնդիրների դեպքում տարաձայնությունները մի կողմ պիտի դրվեն:
-Համագործակցությունն այն իմաստով, որ լրագրողներն են ներկայացնում, ես բացառում եմ, երբեք հնարավոր չէ, իմ պատկերացմամբ, դա անընդունելի է: Իսկ համագործակցությունը շատ ավելի լայն իմաստով, որի մեջ մտնում է բանավեճը, այլընտրանքը, հասկանալի է: Ընդդիմադիր լինելն անգամ համագործակցության եղանակ է: Երբ լրագրողները համագործակցության մասին հարց են տալիս, միշտ նկատի ունեն համագործակցություն բացասական առումով, ինչը բացառվում է Ժառանգության դեպքում:
-Իսկ լայն իմաստով համագործակցությունը ո՞րն է:
-Բանավեճն էլ է համագործակցության ձեւ: Օրինակ, ես գնալու եմ սփյուռքի նախարարության կազմակերպած հայրենադարձության թեմայով քննարկմանը եւ այնտեղ ներկայացնելու եմ Ժառանգության տեսակետը, գնում եմ որպես այլընտրանք` ներկայացնելու մեր դիտողությունները, առաջարկները: Դա էլ է համագործակցության եղանակ:
-Խորհրդարանական ընտրություններին Ժառանգությունը միայնա՞կ է գնալու, թե Կոնգրեսի հետ հնարավոր է ընդհանուր հայտարարի գալ:
-Միավորումը միայն տեխնիկական բնույթ չպիտի կրի, միավորումը միայն մեկ դաշինքում գտնվելը չէ, միավորումը նաեւ կարող է լինել` գործելով առանձին անուններով: Միավորումը ներքին, բովանդակային կարող է լինել` համերաշխության, միմյանց չխանգարելու, միմյանցից ձայներ չխլելու առումով, իշխանափոխության գնալու նպատակով: Արտախորհրդարանական ընդդիմություն լինելը Հայաստանում դժվար է, քանի որ նրա համար չկան մեխանիզմներ, եւ Ժառանգությունն այդ առումով կարող է աջակցել արտախորհրդարանական ընդդիմությանը եւ կարծում եմ` այդպես պետք է լինի:
Հարցազրույցը վարեց ԱՐՄԱՆ ԳԱԼՈՅԱՆԸ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Tehran Time
Yerevan Time
No comments:
Post a Comment