Եթե ադրբեջանական լրատվամիջոցները չեն խեղաթյուրել իրենց արտգործնախարար Էլմար Մամեդյարովի ասածները, ապա նա իրապես հայտարարել է, որ Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման հարցում Հայաստանի նոր իշխանության հետ չեն հասել ոչ մի պայմանավորվածության: Ավելին, Մամեդյարովը հայտարարել է, որ նախկին վարչակազմի, այսինքն Ռոբերտ Քոչարյանի վարչակազմի հետ, պայմանավորվել էին “ամեն ինչի շուրջ”: Մամեդյարովն ավելի չի մանրացել: Եվ երեւի թե պետք էլ չէր: Նա ասել է այնքան, ինչքան որ պետք է: Հարց է առաջանում, թե ում է պետք նրա այդ ասածը: Դա իհարկե պետք է նախ Ադրբեջանին, քանի որ այդպիսով Հայաստանը ներկայացվում է որպես բանակցության ապակառուցողական կողմ: Բայց Ադրբեջանի արտգործնախարարը փաստացի անում է մի հայտարարություն, որը պետք է նաեւ Հայաստանի իշխանությանը: Բանն այն է, որ Մամեդյարովի հայտարարությունից ստեղծվում է այն տպավորությունը, որ Ադրբեջանն ավելի գոհ էր Հայաստանի նախորդ, այսինքն Ռոբերտ Քոչարյանի վարչակազմի հետ բանակցությունից: Իսկ եթե Ադրբեջանը նախորդ վարչակազմից էր ավելի գոհ, դա կնշանակի, որ նախորդ վարչակազմը ավելի շատ զիջումների էր համաձայնել եւ դրա համար էլ “ամեն ինչի մասին պայմանավորվել էին”, ինչպես նկատել է Մամեդյարովը: Արդյունքն այն է, որ Սերժ Սարգսյանի վարչակազմը ներկայանում է անզիջում լույսի ներքո: Եթե ադրբեջանցիները նրանից դժգոհ են, ուրեմն Սերժ Սարգսյանն ավելի անկոտրում կեցվածք ունի Ղարաբաղի հարցում: Մինչդեռ Սերժ Սարգսյանին Հայաստանում մեղադրում են հակառակի համար: Այսինքն մեղադրում են, որ նա չափազանց մեծ զիջումների է գնում Ղարաբաղի հարցում: Մեղադրանք գալիս է ոչ միայն ընդդիմության, այլ նաեւ այն թեւից, որն ուղղակի կամ անուղղակի կապվում է Ռոբերտ Քոչարյանի հետ: Օրինակ Դաշնակցությունը, որն ընդդիմադիր դառնալով, սկսել է ավելի շատ մեղադրական եզրակացություններ անել թե հայ-թուրքական, թե Ղարաբաղի հարցերի կապակցությամբ իշխանության քաղաքականության վերաբերյալ: Մամեդյարովի հայտարարությունը կարծես թե հերքում է հենց այդ մեղադրանքը եւ հակառակը հուշում` որ Ռոբերտ Քոչարյանն էր գոհացնում Ադրբեջանին, իսկ Սերժ Սարգսյանը` ոչ: Փաստորեն Ադրբեջանի արտգործնախարարն իր հայտարարությամբ օգնում է Սերժ Սարգսյանին պաշտպանվել ներքին մեղադրանքներից եւ քննադատությունից: Արդյոք սա չէ Պրահայի Սարգսյան-Ալիեւ հանդիպման արդյունքը: Թե սա ընդամենը այդ արդյունքը կոծկելու քայլ է, որ կատարում է Ադրբեջանը, որպեսզի ներքին ճնշումից ձեռնպահ պահի այն բանակցային գործընկերոջը, որն իրականում ամենից հարմարն է թե Ադրբեջանի, թե միջնորդ պետությունների համար, մինչեւ որ կապահովվի բանակցության վերջնական եւ անդառնալի արդյունք: Ի վերջո չմոռանանք, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Մեթյու Բրայզան մի քանի անգամ հայտարարել է, ընդ որում դեռեւս Սարգսյան-Ալիեւ առաջին հանդիպումից սկսած, որ նրանց միջեւ փոխհասկացվածությունն ավելին է, պատկերացումների ներդաշնակությունն ավելին է, քան Քոչարյանի եւ Ալիեւի միջեւ: Եվ Ադրբեջանն այն ժամանակ Բրայզային էր հերքում: Չէր հերքում նաեւ Հայաստանը: Տեսնենք, թե արդյոք Բրայզան հերքելու է այժմ Ադրբեջանին եւ կրկնելու է, որ Սարգսյանն ու Ալիեւը ավելի հոգեհարազատ են իրար, քան Քոչարյանն ու Ալիեւը:
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Tehran Time
Yerevan Time
No comments:
Post a Comment